Ostatnie zdjęcie pani bażantowej i te które widzicie to zdjęcia z tak zwanej fotopułapki. Nie do końca lubię to określenie i szukam jakiejś innej swojej nazwy na ten aparat/kamerę. Jak macie jakiś fajny pomysł to napiszcie.
To urządzenie zasilane jest bateriami, ma w sobie aparat cyfrowy oraz czujnik ruchu. W momencie gdy ktoś/coś przechodzi robi zdjęcie albo nagrywa film albo jedno i drugie. Świeci też niewidzialnym dla zwierząt światłem więc mam również materiał z nocny. Mi oczywiście chodzi najbardziej o zdjęcia dlatego śmieje się, że znowu kupiłem nowy aparat a miałem już tego nie robić bynajmniej na jakiś czas!
Zainspirował mnie do tego typu fotografii artysta Stephen Gill. Wykorzystał fotopułapkę po mistrzowsku! Mianowicie po długiej pracy jako fotograf w Londynie stwierdził, że musi się stamtąd uciec. Zaczął przeszkadzać mu tłok, zbyt duży szum itd. Przeprowadził się do domu w Szwecji który usytuowany jest na środku pola gdzie jest pusto, równo i z pozoru nic się nie dzieje. Długo myślał co na tym pustym polu może stworzyć i wymyślił!
Wypatrując latające ptaki na niebie myślał jak może je ściągnąć na ziemie. Dogadał się z rolnikiem, że wbije w ziemię na środku pola duży pal aby ptaki mogły na niego usiąść. Zadziałało. Patrząc z okna kuchni widział, że zwierzęta siadają, czasami tak po prostu, czasami ze zdobyczą (np.jastrzębie).
Drugim etapem było wbicie takiego samego pala naprzeciw i zamocowanie fotopułapki. Efekt jest powalający! Możecie to zobaczyć na jego instagramie albo stronie pod zakładką „The Pillar” www.stephengill.co.uk
Ależ mi się to spodobało! Stwierdziłem, że spróbuję dodać taki element do historii o mojej rzece. Kupiłem fotopułapkę, i ustawiłem w miejsce gdzie była lekko wydeptana ścieżka przez trzcinę. Wyobraźcie sobie, że wystarczyło kilka dni i mam kunę, dwóch panów bażantów, panią bażant, lisa, przepiękną sójkę i uwaga, rudego kota mojego taty który wyszedł najwyraźniej na łowy. To jest niesamowite ile tam się dzieje! Gill mówił, że patrząc na puste pole a w moim przypadku na taką małą rzeczkę (wy sobie postawcie co tam chcecie) widzimy iluzję. Niby nic się nie dzieje a naprawdę jest tam tyle życia co w londynie.
Zależy mi na tym aby oglądając mój „Niesób” czuło się, że żyje. Mogę sfotografować spłoszone ptaki jak ostatnio albo założyć lunetę i czekać w krzakach ale to nie to samo.
W fotografii reportażowej/dokumentalnej trzeba fotografować postacie bardzo blisko szerokim kątem aby widz patrząc na zdjęcia miał uczucie jakby tam był. Przy tym trzeba się z osobami najpierw dogadać, zaprzyjaźnić, żeby zdjęcia wychodziły dobre.
Rozumiecie teraz mój zachwyt nad fotopułapką? 🙂
